Hoe de vogelkijkhut een bezinningsplek werd

Tijdens de aanleg van de Brink, met de markante gebouwen, kwam al snel de vraag wat er met de Pipowagens ging gebeuren. Ja, die gaan weg, was dan het makkelijke antwoord. Bezoekers reageerden ontsteld :  zonde, daar moet je iets mee doen ! 

Heel veel later werd besloten om het “paleis van Gijs” om te bouwen tot vogelkijkhut en te plaatsen in de bosrand ter hoogte van het maisveld. Er kwam een verrekijker en enkele vogelboeken. Ook een gastenboek waar bezoekers aantekeningen in konden maken. 

Ik kon er niet warm voor lopen, hoewel mijn vogelinteresse best ruim genoemd mag worden. Het gaat bij mij vooral om de bejaagbare soorten, en dat zijn er toch heel wat, plus bovendien alle huis, tuin en keukensoorten. Deze laatste kategorie benader ik met alle egards, behalve in de zomer als zij in de tuin massaal aanvallen op de kersen, bessen, pruimen, druiven, appels enz. 

De vogelkijkhut liet mij dus Siberisch koud. Daar kwam ook nog eens bij dat het zicht vanuit de hut vaak beperkt blijft  tot een meter of zes, want dan zie   je een muur van mais, en verder alleen maar mais. 

Op een keer  ben ik er toch binnen geweest. Het was zo’n beetje wat ik er van verwachtte. Behalve dan het boek met aantekeningen. Daarin noteerden meerdere bezoekers hun zielenroerselen. Roerende aantekeningen. Ik werd er door getroffen, het boek rechtvaardigde het bestaan van de vogelkijkhut. 

Weer enige tijd later werd de hut verrijkt met een telefoon. Weliswaar met draaischijf en een snoer , maar dit leidde niet naar een stopcontact. De gedachte was, dat je met de telefoon een gesprek kon starten met een persoon, die je lijfelijk niet meer kon benaderen. Die je van alles kon vertellen, en vragen ook, maar die geen antwoord gaf. Dat was juist het pijnlijke, je was gewoon te laat met je vragen. Dit werd dus de hemeltelefoon genoemd. Daar werd de gezochte persoon geacht te verblijven. Ik ging wederom in de contramine. Wie doet dat nou, praten in het luchtledige ?  

Maar er kwam nog meer. Ik kreeg een wervend artikel onder ogen onder de titel hemelpost. Schrijf je verhaal aan de gemiste persoon en stop de dichte envelop in de speciaal geplaatste brievenbus. Alle brieven, kaarten en tekeningen worden verzameld, bewaard en op het eind van het jaar ongelezen verbrand. De rook stijgt op naar de hemel, en de verhalen en boodschappen volgen dezelfde richting. Ik vond het een sympathiek verhaal en het kreeg mijn hartelijke steun. Maar ik zag mijzelf niet als brievenschrijver, nu niet en waarschijnlijk nooit. 

Met enkele collegiale vrijwilligers was dit even later ons gespreksonderwerp. Ik uitte mijn twijfels en zei behoorlijk nuchter dat je mijn inziens beter een psycholoog kon raadplegen wanneer je het even moeilijk had met een persoon uit je directe omgeving. Bij vrijwilliger-collega Thérèse. schoot dit volledig verkeerd. Hevig aangedaan vertelde zij dat zij haar overleden geliefde graag zijn advies en goede raad zou willen vragen. En zonder psycholoog. In een flits zag ik mijn dwaling en bood verontschuldigingen. Waarna Joyce meteen aangaf  hoe Sharon – onze grafisch ontwerper- haar treffend verteld had hoe mensen bij voorkeur communiceren, met veel of juist weinig woorden, met muziek, met poëzie , met fotografie en film , met beeldhouwkunst, en ga zo maar door. 

Ik kon alleen maar zwijgen. En bedenken dat ik graag een stortvloed van woorden over iemand uitstrooi als ik een beetje op dreef ben. Terwijl ik ook iemand ken die liefst een zin van maximaal 6 woorden gebruikt maar daarmee wel de spijker op de kop slaat. En ik heb thuis een schilderij, dat boekdelen spreekt. En ook nog wel wat muzieknummers, waarbij ik veel woorden tekort kom. En ……

En nu ben ik dus helemaal om. 

Want de vogelkijkhut biedt veel meer dan juist dat. Ik weet helemaal zeker dat Thérèse antwoord kan krijgen op haar vragen, zelfs het goede antwoord.  De vogelkijkhut biedt rust en bezinning en je vindt  misschien wel een stukje van jezelf terug, dat je even kwijt was. 

Moet de kijkhut nu een andere naam krijgen ? 

Welnee.  Als je een kijkje gaat nemen, zul je ervaren dat de naam er weinig toe doet. Wat je geboden wordt en wat je er kunt vinden, daar gaat het om. 

September 2022