Een naam is meer dan een naam

Een naam is  een naam. En dat  is het dan. Iedereen heeft een naam, vanaf de eerste dag. Verder geen gedoe. 

Of toch niet soms ? 

Het is wel zo dat je een goeie naam kunt hebben. Of een kwaaie. Of nu een goeie en dan  een kwaaie, afhankelijk van het oordeel dat mensen om je heen kunnen hebben. 

Ingewikkeld soms.

Op onze natuurbegraafplaats speelt in de laatste maanden van het jaar het onderwerp ‘naam’  ook een belangrijke rol. De eerste dagen van de maand november zien wij, dat mensen extra gevoelig zijn voor het herdenken van overleden dierbaren. Ouders komen met (klein)kinderen om het graf van ouders of opa en oma te bezoeken en alleen al aan hun manier van lopen het lijkt wel of zij dan met diepere gedachten bezig zijn. Op het graf ligt een boomschijf met daarop de naam van de overledene.  Meestal aangevuld met de  datum van geboorte en overlijden. Maar soms ook met een afbeelding van de hondenkameraad.  Of de duiven. Of een spreuk of een gezegde.

Soms gaat dit ook uitnodigen om aan je eigen levensafronding te denken. 

 Op 15 december hadden wij de midwinterwandeling. Jaarlijks een heel bijzondere dag, waarop wij stilstaan bij de kortste dag van het jaar en zien dat hierna de dagen weer langer worden. Het licht gaat het per dag stap voor stap weer meer winnen van de donkerte. Ook dit is een moment om stil te staan bij de dierbaren die ons voorgingen. Om terug te denken aan hoe zij met licht en donker omgingen. Om te herkennen, te vergelijken en te wegen, ervaringen terug te halen en te waarderen. Waarderen kan soms herwaarderen worden. Het was bij nader inzien misschien niet zo donker als wij soms dachten. Of andersom. Eigen ervaringen zorgen soms voor nuances.

Dit jaar bestond het programma uit een wandeltocht door het leven, waarbij de  overledenen vooraan stonden in onze gedachten.  De wandeling kende een aantal haltes. Waarbij je om te beginnen voor jezelf je dierbare naam terughaalde en de letters van deze naam uitlegde op het pad. En er een lichtje bij plaatste. Het lag voor de hand om op dit  moment en in deze omgeving de naam van een overledene te memoreren, maar dat hoefde natuurlijk niet. Afscheid en rouw kent vele vormen. 

Bij een volgende halte kreeg je de gelegenheid om deze persoon nog een boodschap te sturen. Je bericht kon je opschrijven en meteen in de brievenbus deponeren. Want samen met alle boodschappen van het voorbije jaar, en met de tekeningen van de kinderen ook, werden deze om 4 uur ’s middags uit de brievenbus gehaald, en in het aangemaakte vuur verbrand. Met de opstijgende rook verdwenen ook de boodschappen hemelwaarts. 

Bij een derde halte bestond mijn bijdrage als vrijwilliger er in om te vragen de naam van deze dierbare nog eenmaal hardop uit te spreken. Dat klinkt eenvoudig maar was het niet altijd. Soms moest er moed bij elkaar geraapt worden. Soms was het een opluchting. Soms moesten mensen elkaar helpen. Soms gaven mensen in een groepje meerdere antwoorden. Soms gaven kinderen het antwoord. 

Maar …  bijzonder was het altijd.   

Was het een dag vol droefheid ?

Nee, zeer zeker niet !

Wel heel betrokken ervaringen, kortbij allemaal, een middag van verbinding tussen mensen.  

Positieve bijzondere ervaringen ? 

Zeer zeker.

Hoe herken je die ?

Gewoon … indringend mooi…

Omdat je hart een huppeltje doet.

Of twee huppeltjes …

Want een naam is veel meer dan een naam ! 

Harrie van Eekert 020125