Doodgaan hoort bij het leven…

… en niet omgekeerd.

Afgelopen zondag was het een drukte van jewelste op de begraafplaats, vooral in de middag. Els en ik genoten van de zon, de temperatuur en de bezoekers. Veel wandelaars, veel fietsers, en ook mensen, die ons bezig hielden met hun vragen. Maar er was ook gelegenheid om even in het zonnetje te nestelen en een goodwill-praatje aan te gaan met bezoekers.

Zo sprak ik twee echtparen, vijftigers dacht ik zo, die het graf bezochten van de moeder van een van de vrouwen. De begraving had kort geleden plaats gevonden. De naam die zij noemden had ik, toevallig, die morgen op mijn verkenningsrondje nog gezien. Graf langs het pad, nieuwe boomschijf, en een dubbele naam die ik associeerde met mijn geboortedorp. Het was een ontspannen gezelschapje, Kempische gemoedelijkheid, no nonsense, niet bezwaard of gesomberd. Uit het praatje dat volgde, maakte ik op, dat de overledene, min of meer verrassend, gekozen had voor onze natuurbegraafplaats, en dat dit voor de dochter inmiddels aanleiding was om in het voetspoor van haar moeder te gaan treden. ‘Ja, zei de andere vrouw, jullie zijn nog niet van die familie af.’

Ik vond het een prettig kwartiertje. Een extra herkenning lag er nog in dat de betreffende vrouw en ik elkaar nooit gezien hadden maar wel op anderhalve steenworp afstand van elkaar gewoond hadden. En dat onze herinneringen elkaar raakten. Leuk. Maar sterker was de ontdekking, dat je niet alleen tijdens je leven een inspiratiebron kunt zijn voor anderen, maar ook na het allerlaatste station. Het stokje doorgeven, een stukje van jezelf doorgeven. Hier van moeder naar dochter, maar andere mensen gebruiken weer andere bruggetjes.

Het bracht mij terug bij mijn zwager, alweer een aantal jaren geleden. Wij waren leeftijdgenoten en stevig bevriend met elkaar. Een heftige ziekte zorgde niettemin voor een ommezwaai in zijn leven. Toen duidelijk werd dat genezing onmogelijk was, begon hij met een afscheidstournee langs familie en vrienden. Ik herinner mij dat ik enorm opgezien heb tegen die avond. Wat moet je dan, wat kun je dan ? Hoe kun je een positieve draai geven aan iets wat nog in geen 100 jaar positief te noemen is ?

Dat was mijn gedachte toen.

Maar het verliep heel anders.

Het werd de mooiste avond van het jaar. Geen verjaardag kon daaraan tippen. We hebben gelachen, gehuild, gepraat, gezwegen. Maar vooral, een zeldzaam relaxte avond gehad.

Zijn overlijden zelf was vervolgens tragisch, onverwacht chaotisch, alles ging mis.

Maar de afscheidsbijeenkomst verliep weer volgens plan, zijn plan dus, zijn regie.

Het lag in de lijn van de afscheidstournee, het leek een herhaling van de genoemde avond.

Hij wilde afsluiten met een borrel. Om terug te kijken, te concluderen dat het goed, mooi en de moeite waard was geweest. En om ons daarmee hetzelfde te wensen, een beetje de weg te wijzen.  Proost !!

Bij het verlaten van de zaal kregen we geen herinneringsprentje maar een borrel, in zo’n mini-flesje.

Toen ging er op het allerlaatste moment toch nog wat mis. Want hij had veel meer sympathisanten dan hij verwacht had. En dus waren er borrels te  kort.

Wat hij daarvan vond, hebben wij niettemin niet meer van hem gehoord.

Harrie van Eekert 120325