Samen met Louise had ik mij er op voorbereid, dat velen ons de weg zouden komen vragen. Maar niets van dat alles ! Alle bezoekers , en dat waren er heel wat, wisten zelf de weg naar oma /mama te vinden. En zo hoort het natuurlijk ook.
Maar er was meer.Zoals de middelbare man, die met de as van zijn overleden vrouw kwam. Zonder kinderen, welmet 2 schoonzussen en de moeder. De begraving deed hij zelf. Daarbij sprak hij zijn geliefde toe met alles wat hij nog te zeggen had. En dat was heel wat. Op gepaste afstand hoorden Louise en ik, maar hoorden wij niet. Na een symbolisch slokje Jagermeister ging de man zitten op het provisorisch boomstambankje. Mijn aanbod na afloop om dat bankje te verstevigen met een pen/gat verbinding en een kloeke spijker wees hij af. Niet natuur-vriendelijk, hij zou zelf wel een paar inkepingen zagen.
Daarvoor al kwam een middelbaar echtpaar kijken naar een mogelijk plekje voor een oude dame. Geen familie of kinderen, wel een heel goede kennis van het echtpaar . De rollator werd geparkeerd in het infocentrum en met de e-car gingen wij op verkenning. De “oma” bleek zeer levenslustig en begiftigd met een scherpe geest. Weer terug gingen de man en ik de rollator ophalen. Daarbij vertrouwde hij mij toe dat de verkenning ook bedoeld was voor zijn vrouw, die achter ons op de e-car had gezeten. Zij was verregaand ziek en had onderweg veel foto’s gemaakt . Een paar keer had ik gevraagd of we niet even moesten stoppen, zodat zij beter kon fotograferen. Dat hoefde niet.Zij waren nu voor het eerst hier, maar kwamen regelmatig voorbij onze natuurbegraafplaats. Wij zullen hen deze zomer vaker gaan zien.
Tenslotte kwamen enkele kinderen + puberale kleinkinderen een plekje zoeken voor oma en ook opa. Voor heel binnenkort. Het kostte even tijd want onze natuurbegraafplaats kenden zij eigenlijk niet. En de kinderen waren bezorgd en gemotiveerd, maar de kleinkinderen vooral zeer deskundig. Het op een na mooiste plekje kreeg een veto van een kleindochter : “Oma was heel netjes en een plekje bij die rommel daar (= houtwal) zou zij nooit goed gevonden hebben”. Een heel uur later en weer terug in het ontvangstpaviljoen stelde ik voor om een aanval op de koelkast te doen. Dat kostte een fles cassis en wat Spa.
Zo waren er meer momentjes die de sfeer van de dag mee bepaalden. Zoals die oude zee-bonk, die met een goed gemutst gezelschapje kwam kijken voor een plekje. Een man met spierballen maar ook een rollator. Toen ik vroeg of de tocht wel ging lukken met die rollator, baste hij : “Ast nie gaat, schiet ik wel een vuurpijl af !” Later kwamen we hem bij de finish weer tegen.
Een drukke dag, met een royale zon en een gouden randje.
Harrie van Eekert