Max

Gisteren een bijzondere bezigheid : de begraving begeleid van een hond. Onze professionals waren niet beschikbaar, en door de ervaringen met mijn trouwe viervoeter Storm was ik volgens hen goed gekwalificeerd hiervoor. De activiteit vond plaats om 7 uur ’s avonds, voor mij een betere tijd dan 7 uur ’s morgens.

De hond heette Max en was een chocoladekleurige labrador. Volgens deskundigen een zeer geschikte huishond, ook voor kinderen. De zwarte labrador daarentegen wordt hoog geprezen als jachthond. 

Een paar weken geleden had Max samen met zijn baas(je), een stevige veertiger, de plek uitgekozen : Max was volgens de baas relaxed op het bestemde plekje gaan liggen en had hem begripvol aangekeken. 

Het zou allemaal gaan gebeuren in de hoek Mens en Dier, achteraan op de Berkensingel  en dan links. Het gezelschap telde behalve de baas ook nog zijn vriend, de moeder, een paar zussen en broer, en 4 of 5 kleinkinderen. 

Voor het vervoer gebruikten we de houten kar. Er was een speciale kist gemaakt, waar Max, een hond van sowieso 30 kg., mooi in paste. Duidelijk te groot voor de e-car. 

Het graf was behoorlijk diep en keurig gegraven, zeg maar anderhalve  meter.  Palen, planken en touwen lagen klaar. Aan de kist zaten nog twee handgrepen, daarom paste zij maar net binnen de omvang van het gat. Maar het ging. Iedereen, ook de kindjes, lieten een schepje met zand vallen. Daarna dichtten Ton en ik het graf, terwijl het gezelschap toekeek. 

Een meisje van 4, misschien 5 jaar, had 2 kleine dennetjes van 10 a 20 cm uitgetrokken, en vroeg of ik die op de kop van het graf wilde planten. Zij was het ook die Max, fotografisch overgebracht op een meegebrachte boomschijf, tenslotte nog even moest aaien. De baas hield zich dapper, maar had er zichtbaar moeite mee. 

Het was een mooie plechtigheid. 

Mijn gedachten gingen ondertussen meerdere kanten uit. Naar mensen bv. die hun huisdier bij de dierenarts achterlaten. Naar vroeger, toen op de boerderij met duidelijke hand de kattenpopulatie in toom gehouden moest worden. Naar zuidelijke landen, te beginnen met de Belgen, waar voor de huisdieren vaak zeer monumentale graven worden opgesierd met een overdaad aan krullen en slingers. Naar de kat in ons gezin, die, heeel lang geleden werd aangereden in het verkeer. En ik toen voorstelde het beestje naar de dierenarts te brengen en een nieuw katje te gaan zoeken. En ik daarna alle (3) kinderen over mij heen kreeg. (#*%$^<). 

Nu ook weer naar mijn trouwe viervoeter Storm. Hij is er nog wel, zij het in een asbus. En hoewel hij vaak op onze natuurbegraafplaats was, kwam voor hem  Mens en Dier net te laat. 

Oordelen over al de keuzes, die mensen hier maken, hoeft niet. Maar duidelijk is wel dat de ontwikkelingen niet stil staan en verder door zullen gaan. Met veel ruimte voor Mens en Dier. 

Harrie van Eekert

300722